ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΟΜΝΗΝΟΥ
 |
| Seasons in Brent, 2014, Λαδομπογιά σε ξύλο, Λεπτομέρεια |
ΦΑΙΔΩΝ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Το μαύρο χιόνι, εκδόσεις των συναδέλφων,
σελ. 112
Τα πάντα μπορούν να συμβούν όταν
ένα τυχαίο γεγονός (στην περίπτωσή μας μια σφοδρή χιονόπτωση) έρχεται να
ταράξει τους ρυθμούς μιας ακριτικής πόλης που λειτουργεί με όλους τους κανόνες
και θεσμούς μιας ευνομούμενης πολιτείας. Το προανάκρουσμα ήλθε. Μια χιονόπτωση
εννέα ημερών ήταν αρκετή για να κλείσει το δημοτικό σχολείο της πόλης και να
προκαλέσει την άμεση κινητοποίηση των Αρχών (οι Μεγάλοι Μετεωρολόγοι, ο Μέγας
Γεωργός, ο Κανονικός Ιατρός, ο Εθνικός Ξενόφοβος, ο Συντονιστικός Δίαυλος, κ.λπ.).
Μόνο ο Ανώτατος Νομάρχης δεν επιστρέφει από το εξοχικό του… Το δημοτικό
ξαναλειτουργεί εν μέσω πρωτοφανών αλκυονίδων ημερών. Η κόρη του Ανέστη καλείται
να πει την πρωινή προσευχή, και τότε… η
μικρή σήκωσε το δεξί, το ακούμπησε με ενωμένες τις τρεις άκρες των δαχτύλων στο
μέτωπο και είπε: ΧΙΟΝΙ».
Έτσι αρχίζει η δεύτερη χιονόπτωση
τοπικά και μόνο στον χώρο του συγκεκριμένου δημοτικού σχολείου. Έπειτα από
λίγες μέρες το χιόνι εξελίσσεται σε μαύρο παγετώνα, και οι Αρχές αποφασίζουν να
παρέμβουν. Με αραμπάδες, με βαριά
μηχανήματα, με ελικόπτερα, με αεροκομμάντος , ακόμη και με ένα παγοθραυστικό (που
το βγάζουν στη στεριά) προσπαθούν να επιλύσουν το πρόβλημα. Προσπάθεια
ανεπιτυχής στα όρια του γελοίου. Τόσο γελοία, ώστε αρχίζει μια παρατεταμένη
αναταραχή εντός της χώρας ολόκληρης: Εργοστάσια κλείνουν από τους εργάτες, άεργοι
και άνεργοι πανηγυρίζουν στους δρόμους, φθισικός παντρεύεται φθισικιά και οι
καλεσμένοι τραγουδούν: «Να ζήσει η νύφη
και ο γαμπρός, να ζήσει το σχολείο, δόξα και τιμή στο μαύρο χιόνι, να πεθάνει ο
θάνατος, να χαίρεται ο αρχικελευστής ο Ανέστης την κόρη του…». Τόσο γελοία,
που οι γείτονες της χώρας απαιτούν με την απειλή πολέμου τον ασβέστη που
παράγει η συγκεκριμένη ακριτική πόλη.
Την έκτη μέρα του μαύρου χιονιού
εξαφανίζεται η κόρη του Ανέστη κάτω από τον πάγο σε συγκεκριμένο σημείο της
αυλής του σχολείου. Την έβδομη το μαύρο χιόνι σταματά και ξεκινά να λιώνει. Στο
σημείο που πρωτολιώνει ο πάγος ξεπετάγεται μια πολύχρωμη πεταλούδα που πετάει
και χάνεται ψηλά στον ουρανό. Πετάει πάνω απ’ όλα τα δημοτικά, γυμνάσια,
νηπιαγωγεία, λύκεια και πανεπιστήμια της χώρας. Σε όλα αρχίζουν να πέφτουν όχι
μαύρες αλλά γαλάζιες, κόκκινες, πράσινες, μοβ, κίτρινες νιφάδες χιονιού. Οι
Αρχές πανικοβάλλονται και κλείνουν όλα τα σχολεία της χώρας.
Στο δημοτικό σχολείο της
ακριτικής πόλης, όταν το μαύρο χιόνι έχει λιώσει ολοκληρωτικά, έχει φτάσει και
η λήξη της σχολικής χρονιάς. Στη γιορτή της λήξης, ομάδα παιδιών με τον δάσκαλό
τους και τον αρχικελευστή Ανέστη παραμερίζει τους διευθυντές, τους επισήμους
και τους αστυνομικούς και φτάνει στο σημείο όπου χάθηκε η συμμαθήτριά τους.
Αποθέτουν λίγα λουλούδια και απαγγέλλουν: «Ω
κόρη του Ανέστη, πολύχρωμη μαύρη πεταλούδα, δε θα φύγεις από τα όνειρά μας».
Το λιτό στην οικονομία του
αλληγορικό μυθιστόρημα του Φαίδωνα Χατζηδημητρίου, που κυκλοφορεί από τις
Εκδόσεις των Συναδέλφων, συνδυάζει μεγάλες λογοτεχνικές αρετές: πυκνή αφήγηση,
κλιμάκωση, αγωνία, παιγνιώδη ειρωνεία και σαρκασμό, αριστοτεχνική χρήση της
γλώσσας και πρόζα στα όρια της ποίησης. Πάνω απ’ όλα όμως δεν ξεμακραίνει από
τον πρωταρχικό του στόχο. Μας κάνει ξεκάθαρο ότι η κρίση που μας προκαλεί η
όποια εξουσία τελικά δεν μπορεί να σκεπάσει με ένα μαύρο πέπλο τα όνειρα των
παιδιών (και, φυσικά, όλων των από τα κάτω…), που θα συνεχίσουν να αναζητούν
την πολύχρωμη ομορφιά παρ’ όλες τις απέλπιδες προσπάθειες των Αρχών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου